column Hannah Bosma, Folia juni 2000
"that i would be good"
Sterren bestaan uit een wonderlijk mengsel. Ze zijn tegelijkertijd gewoon en uitzonderlijk. Hun publieke imago is hun bestaansgrond, het publiek verlangt er echter naar om hun privé-leven te leren kennen - maar alles wat van een ster bekend is maakt juist per definitie deel uit van het publieke imago. Het blad Privé is de belichaming van dit paradoxale verlangen. Sterren zijn anders en hetzelfde: we bewonderen sterren omdat ze uitzonderlijk zijn maar tegelijkertijd identificeren we ons met hen. Sterren zijn tekenen des tijds: mensbeelden met gangbare eigenschappen waar velen iets in kunnen herkennen, en met ideale kenmerken waar velen naar verlangen. En sterren staan open voor veel verschillende projecties en identificaties - dat blijkt wel uit de vele, vaak zeer tegenstelde, reacties die een ster kan oproepen.
"I traded fame for love / Without a second thought / ... / And now I find / I've changed my mind" begint Madonna haar album Ray of Light. "that I would be good even if I did nothing / that I would be good even if I got the thumbs down" zingt Alanis Morissette in haar hitsong, en ze somt een hele rij onaantrekkelijke omstandigheden op waarbij ze toch geaccepteerd en geliefd zou willen zijn. Een roep om onvoorwaardelijke liefde. Herkenbaar voor velen die last hebben van het gevoel te moeten presteren en aan normen te moeten voldoen om aardig of aantrekkelijk gevonden te worden of om überhaupt bestaansrecht te hebben.
In "Joining you" richt Alanis Morissette zich tegen iemand die zich van kant wil maken: "if we were our successes / if we were their condemnation / if we were their projections / if we were our incomes / if we were our obsessions / if we were our afflictions i'd be joining you". Zowel Alanis Morissette als Madonna lijken hun bestaansrecht en levensverlangen niet op succes en beroemdheid te baseren.
Alanis' woorden lijken uit mijn hart gegrepen: ook ik zou niet afhankelijk willen zijn van waardering en prestaties. Ook ik zou willen voelen dat ik "er mag zijn", ook wanneer ik nutteloos, onmachtig, ziek, dom, lelijk, verdrietig, kwaad of "niks" ben. Wat prachtig dat zo'n indrukwekkende vrouw dat verlangen zo mooi kan verklanken.
Maar... Alanis Morissette zou geen Alanis Morisette zijn als ze geen succes had. Zonder succes hadden we haar niet overal horen zingen dat het in het leven niet om succes draait. Zonder succes had ik haar niet gekend. En ik bewonder haar natuurlijk vooral vanwege haar muzikale prestaties, waar ze keihard aan lijkt te werken. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik Alanis goed zou vinden als ze niets zou doen; aan haar oproep kan ik dus niet voldoen. Mijn verlangen lijkt daarmee net zo ambivalent als het hare.
